Tekst achterflap

‘Kinderen toegelaten’ geeft een inkijk hoe het echte leven was in een gezin met acht kinderen, tussen 1955 en 2000. Monda De Munck schrijft er komische, pittige, realistische en ook soms filosofisch-religieuze cursiefjes over. Dat het dagelijkse leven vol verrassingen zit, met extra bewoners, huisdieren, bezoekers, logés en passanten, verhindert niet dat je soms moet glimlachen en zelfs schaterlachen. Maar soms ben je ook ontroerd en verrast als deze duizendpoot-mama het heeft over de uitspraken, deugnieterijen, avonturen en belevenissen van haar acht kinderen. Je vraagt je soms af waar ze met zoveel kinderen en evenveel pretjes en zorgen nog tot schrijven kon komen. De verklaring is simpel: ze had het schrijven in haar bloed. Haar grootste productie - romans, kinder- en jeugdboeken en verhalen - situeerde zich tussen 1944 en 1954. Door de komst van acht kinderen, snel na elkaar, en de zorg voor haar gezin moest ze afscheid nemen van een beloftevolle carrière, maar dat heeft ze zich nooit beklaagd. Haar motto werd na haar huwelijk: eerst de kinderen… en dan misschien nog schrijven. Lees en geniet! Want wat ze schrijft blijft nog altijd zo herkenbaar...

Beschrijving

‘Kinderen toegelaten’ geeft een inkijk hoe het echte leven was in een gezin met acht kinderen, tussen 1955 en 2000. Monda De Munck schrijft er komische, pittige, realistische en ook soms filosofisch-religieuze cursiefjes over. Dat het dagelijkse leven vol verrassingen zit, met extra bewoners, huisdieren, bezoekers, logés en passanten, verhindert niet dat je soms moet glimlachen en zelfs schaterlachen. Maar soms ben je ook ontroerd en verrast als deze duizendpoot-mama het heeft over de uitspraken, deugnieterijen, avonturen en belevenissen van haar acht kinderen. Je vraagt je soms af waar ze met zoveel kinderen en evenveel pretjes en zorgen nog tot schrijven kon komen. De verklaring is simpel: ze had het schrijven in haar bloed. Haar grootste productie - romans, kinder- en jeugdboeken en verhalen - situeerde zich tussen 1944 en 1954. Door de komst van acht kinderen, snel na elkaar, en de zorg voor haar gezin moest ze afscheid nemen van een beloftevolle carrière, maar dat heeft ze zich nooit beklaagd. Haar motto werd na haar huwelijk: eerst de kinderen… en dan misschien nog schrijven. Lees en geniet! Want wat ze schrijft blijft nog altijd zo herkenbaar...

Details